Rozdział 4

Palący ból przemknął przez jej spojówki w zetknięciu z ostrym, białym światłem. Gorsze od bólu był brak świadomości, gdzie jest i jak się tu znalazła. Przysłoniła oczy ręką, by lepiej widzieć postać, która nad nią stała.

Ruda lekarka.

– Niedługo tu po ciebie wrócę. Masz się stąd nie ruszać. – wyszeptała jej szybko do ucha, po czym  złapała biały fartuch a następnie założyła go. Nikol nie zauważyła, gdzie zniknęła. Jęknęła boleśnie, gdy przechyliła głowę.

Próbowała sobie coś przypomnieć, ale w jej pamięci była jedna wielka biała plama, która nie dała odkryć, co było za nią. Podniosła się na ramionach, by chociaż dowiedzieć się, gdzie jest.

Przeszedł ją dreszcz. Pomimo, że rozejrzała się po pomieszczeniu nie kojarzyła go. Nie był to miejscowy szpital w jej miasteczku. Ściany także olśniewały bielą, a w pokoju nie znajdowało się nic poza jej łóżkiem o wyższym standardzie niż fundowanym przez NFZ. Nie było także drzwi ani okien.

Dlaczego nie pamiętam, co się stało? Dlaczego zamknęli mnie w pokoju bez klamek?

 W momencie, gdy chciała wstać z łóżka usłyszała, że ktoś znajduje się w pomieszczeniu poza nią.

Czyżbym jej nie zauważyła? Bo inaczej jakby tu weszła? Jeszcze na dodatek nie dowidze.

– Widzę, że śpiąca królewna się obudziła. –  odezwała się do niej inna kobieta w białym fartuchu.

Ustała obok łóżka Nikol i ze skupieniem wpatrywała się w nią, nie wykonując przy tym żadnych czynności, ani nie zadając pytań. Jej wzrok szedł z dziewczyny na ścianę za nią i ze ściany na dziewczynę. Wydawało się, jakby analizowała ją lub dogłębnie się jej przyglądała. Porównywała coś co widziała za Nikol, ale ból ją blokował i nie mogła obrócić głowy by sprawdzić, co tam jest. Zdezorientowana nastolatka poczuła skrępowanie, dlatego zaczęła się wiercić.

Wiedziałam, że jestem wariatką, ale nie w takim stopniu żeby zamykać mnie w jakimś ośrodku.

Nikol nie mając nic innego do roboty siedziała, unikając jej wzroku, czekając aż ta coś powie, ale gdy skończyła swoją czynność, jak gdyby nigdy nic chciała wyjść. Brunetka wystraszyła się, że jedyny jest punkt informacji ma zaraz zniknąć.

– Dlaczego niczego nie pamiętam? – zawołała za nią.

Pamiętała tylko odczucia. Najpierw szczęście, rozbawienie a następnie panikę i niezrozumiały spokój. Nie mogła tego wszystkiego pojąć. Zapamiętała tylko jeden obraz.

Lustro.

– Szok pourazowy. Chciałaś popełnić samobójstwo. – Kobieta odwróciła się i patrzyła jej w oczy. Dziewczyna wciągnęła powietrze i pokiwała głową nieobecna. Nadal nic nie pamiętała, a nawet nie przypomniało jej się żadne wydarzenie.

Czyżby lustro było wodą? Ale dlaczego? Dlaczego to zrobiłam? Co się stało?

– Ile spałam? – Przełknęła ślinę, obawiając się, że może zapadła w jakąś śpiączkę i wybudziła się po kilku latach, przesypiając najlepszy okres swojego życia.

Życia, w którym z jakiegoś powodu nie chciałam uczestniczyć.

– Miesiąc. – Kobieta posłała jej uśmiech wsparcia, ale ona go nie zauważyła. Zauważyła tylko w głowie kartkę kalendarza, na której widniało trzydzieści dni. Dni, które przepadły i już nigdy nie odzyska.

A może to i dobrze? Może właśnie tego pragnęłam? Może pragnęłam się nigdy nie obudzić.

Zamrugała. Potem jeszcze raz i jeszcze raz. Serce jej przyspieszyło.

Ale miesiąc? Miesiąc wyjęty z życia?! Miesiąc szkoły, miesiąc miłości, miesiąc zabawy?

Zaczęła panikować. Wplotła dłonie we włosy i pociągała za nie palcami.

Dlaczego? Dlaczego to zrobiłam?

            – Uspokój się, bo podam ci leki. Połóż się i odpoczywaj. Dużo przeżyłaś w ciągu tych kilku minut. Nie wstawaj z łóżka oraz ani mi się waż wychodzić. Lekarz nakazał ci się nie przemęczać. – Pogroziła palcem i posłała jej radosny uśmiech. Nikol nie było do radości.

            Miesiąc. Miesiąc. Miesiąc, bo odechciało mi się żyć. Dlaczego? Co się stało?

            Chciała zasypać pielęgniarkę pytaniami, ale ona przyłożyła palec do ust, a następnie pokazała, że ma iść spać, po czym przyłożyła rękę do ściany, a ta się przed nią rozsunęła by mogła wyjść. Gdy ściana się zamknęła, znów stała się jednolitą powierzchnią. Ale Nikol nawet nie zwróciła na to uwagi. Dziewczyna tylko runęła na łóżko.

            Miesiąc. Ale może lepiej niż rok? Proszę, chce odzyskać pamięć. Chce wiedzieć.

            Zamknęła oczy.

            A może mój mózg właśnie broni się, żeby nie pamiętać? Może tak będzie dla mnie lepiej?

            Nie miała czasu, by tępo patrzeć w sufit i utonąć we własnych myślach, gdyż nie została na długo sama. Do pomieszczenia zaraz wślizgnęła się ruda lekarka, która leczyła ją po spotkaniu z Ninją.

            Jeśli coś takiego w ogóle było.

            Nikol usiadła i chciała się odezwać, zapytać, ale ona szybko przyłożyła palec do ust. Zmarszczyła brwi, ale posłuchała jej. Ruda w trzech susach znalazła się przy jej łóżku, kładąc na nim jakieś ubrania i biały fartuch. Dziewczyna zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc sytuacji.

            – O… – zaczęła, ale ta znów kazała jej się uciszyć.

            – Wszystko ci opowiem, ale nie jest to najlepszy moment. Nikol, zostałaś porwana. Wszystko ci się przypomni, ale teraz musimy uciekać. Szybko się przebierz. Mam minutę. – szeptała tak cicho, że momentami Nikol jej nie słyszała, ale starała się czytać z jej ruchu warg. Złapała się za włosy, kiwając przecząco. Nic nie rozumiała.

            Jakie porwanie? Chciałam popełnić samobójstwo! Miesiąc byłam w śpiączce! O czym do cholery ty do mnie mówisz, kobieto!

            Poczuła, jakby dostała obuchem w głowę. Wspomnienia zaczęły zalewać ją obrazami, powodując falę kolorów, dźwięków i niezrozumiałego przesłania. Zaczęła się w nich topić i szukać brzytwy, żeby się złapać.

            Osiemnastka. Wyjście. Dresy. Jacob. Bez. Zuza. Julia. Napad. Nóż. Lustra. Postrzały. Porwanie.

            Jestem Nikol Ubesejret i byłam świadkiem morderstw.

            – Nie. Nie. Nie. Nie. Nie. Nie! – zaczęła krzyczeć.

Ruda jednym ruchem złapała ją i zasłoniła jej usta. Wystraszona spoglądała na drzwi, szepcząc jej do ucha.

            – Żyją. Oni żyją. Nie bój się, ale jeśli ty chcesz także, musisz się mnie słuchać. Chcesz wrócić do domu czy nie?

 Nikol powoli uspokajała się, a bynajmniej taką miała nadzieję, lecz nadal przez jej ciało przechodziły dreszcze. Pokiwała twierdząco głową. Kobieta stwierdziła, że już nie sprawia zagrożenia dla nich obu, więc puściła ją. Wzięła przyniesione rzeczy i wepchnęła jej w dłonie.

            – A teraz bierz to i spadamy. – rozkazała.

            Dziewczyna już miała się odwrócić, gdy zapytała tak szybko, by tamta nie mogła jej przerwać.

            – Czy oni tu są? – Widać było, że Ruda chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią. Na jej czole bruzdy się powiększyły. Nikol spojrzała na nią wielkimi przeszklonymi, przerażonymi oczami. Ubrania trzymała lekko, ale przyciskając do piersi, jakby były jej ostatnią deską ratunku. Po jej policzku popłynęła łza. Jedna. Druga. Trzecia. Ruda zagryzła wargę i powoli pokiwała głową. Nie mogła pozwolić na to, żeby jej się rozsypała. Nie w tej chwili. Nikol nabrała powietrza, by pytać dalej, ale ta uniosła palec uciszając ją.

            – Chcesz żyć, czy nie? – Jej poważne, srogie spojrzenie zadziało i dziewczyna odwróciła się, by ściągnąć z siebie dziwną, luźną sukienkę zapinaną na suwak z przodu.

            Starała się wykonywać polecenia jak mogła. Musiała się czegoś dowiedzieć.

            –  Ile tu jestem? – zapytała w czasie ubierania.

            – Dzień.

            Nikol wyprostowała się.

            Dzień? A co z moją dziurą w brzuchu? Przecież to nie mogło się zaleczyć nawet najnowocześniejszą techniką medycyny w jeden dzień! On mnie przeszył! Rozciął moje wnętrzności!

            – Wiele rzeczy nie wiesz. – Usłyszała. – Ale jeśli zaczniesz nad tym myśleć teraz, zginiesz nie tylko ty.

Znalazły się w dużym, okrągłym holu. Podłoga została wyłożona lśniącymi płytkami, a ściany odbijały światło od białych, szklanych płyt. Znajdowała się tam winda i wejście do rury, jak na basenie oraz kilka mlecznych drzwi. Nie było tam ani jednej żywej duszy. Włosy rudej kobiety silnie kontrastowały z otoczeniem.

Ruszyła ona przodem, mając nadzieję, że nastolatka idzie za nią, jednak Nikol stanęła. Zorientowała się, gdyż odwróciła się by sprawdzić, o co chodzi.

            – Muszę ich zobaczyć. Musimy im pomóc. – Jej paniczny szept odbijał się od ścian, gdy zamaszyście rozglądała się za jakimkolwiek znakiem, który jej pokaże, gdzie ma ich szukać.

            – Właśnie tam idziemy. – szepnęła już zdenerwowana kobieta.

            Złapała Nikol za rękę i pociągnęła ją do przeciwnych drzwi, wpychając ją do środka. Sama je cicho zamknęła, ale nie weszła razem z nią.

Nikol niepewnym krokiem ruszyła do przodu, cały czas przypatrując się Bez, która siedziała na takim samym łóżku jak ona wcześniej. Miała na sobie identyczną, luźną sukienkę. Nogi dziewczyny trzęsły się tak bardzo, że gdy tylko doszła do przyjaciółki, upadła na kolana. Wzięła głęboki wdech i złapała ją za ciepłą dłoń. Pasemko grzywki założyła za ucho i uśmiechnęła się do niej, ta jej odpowiedziała tym samym. Nie był to jednak ciepły, prawdziwy uśmiech, a bardziej jak zwykłe, uniesione kąciki ust. Nikol zapłakała cicho, ale szybko otarła rękawem białego fartucha łzy, próbując się uspokoić. Niepokoiło ją to, że blondynka nie zachowywała się naturalnie, normalnie. Wyglądała ze swoją spuszczoną głową, jakby nabrała zbyt dużo środków uspokajających. Jej łagodny wyraz twarzy nie pasował do prawdziwej Bez. Był taki pogodny, spokojny i zrelaksowany. Zupełnie inny od rozrywkowej dziewczyny. Nikol spojrzała w tak znane jej oczy, głaszcząc  dłoń najlepszej przyjaciółki. Nie były one tak jak zawsze szalone, pełne życia, lecz wyrafinowane, bez tego błysku.

Skarbie, co oni ci zrobili? Myszko, przepraszam, tak bardzo cię przepraszam.

– Przepraszam, że cię zawiodłam. Przepraszam, że nie potrafiłam nas obronić. – wyszeptała przyglądając jej się uważnie. – Przepraszam.

Pocałowała jej rękę, za którą ją cały czas trzymała. Zdezorientowana Bez popatrzyła na Nikol, jak na dziecko, które ma nierówno pod sufitem. Brunetka chciała krzyczeć. Chciała potrząsnąć nią i powiedzieć, że ma wrócić stara Bez. Chciała uciekać od tego, ale nie miała gdzie. Chciała zabrać ją do domu, gdzie byłyby bezpieczne.

– Czemu mnie przepraszasz? Nie masz za co. Wszystko jest w porządku. Czuję się bardzo dobrze. Lekko. Jak bym mogła latać. – westchnęła niewinnie, a jej spojrzenie było rozwiane.

 Jej głos był leciutki, melodyjny, spokojny. Nie pełen radości, marzeń i tego, co miała tylko Bez. Zachowywała się jak po jakiś psychotropach.  Nikol się to bardzo nie podobało.

–  Bez... – szepnęła, dławiąc się łzami. – Wydostanę cię stąd rozumiesz? Ciebie i Zuze, i Julię, i Jacoba, wszystkich. Nie zostawię was. Obiecuję. Tu jest niebezpiecznie. Oni są źli. – Oczekiwała jakiegoś wzdrygu, szoku, strachu z jej strony, ale nadal była spokojną, naćpaną Bez.

Próbowała się nie załamywać, ale ciężko jej to szło. Cały czas nie mogła się opanować. Czekała, aż Ruda po nie wróci i będą mogły stąd uciec. Razem. Wzięła drżący oddech i wypuściła powoli ciężkie powietrze, cały czas głaszcząc ją po ręce.

– Kochanie, posłuchaj mnie. – Bez popatrzyła na nią, nadal nieobecna. Nikol złapała ją za podbródek i uniosła tak, by ani na chwilę nie zerwać kontaktu wzrokowego.

– Wiesz. Gdzie. Jest. Jacob? – mówiła powoli, by dziewczyna ją dobrze zrozumiała. Ona natomiast pokręciła przecząco głową. Nikol zaklęła pod nosem. Westchnęła i zaczęła się podnosić, kiedy blondynka odezwała się niespodziewanie.

– Jesteś tu bezpieczna, Nikol. Nie masz się czego bać. Naprawdę. Jakby chcieli ci coś zrobić, już dawno mieli szansę, nie? – Nikol odwróciła się zdezorientowana.

Nie zdziwiło jej to, że się odezwała, tylko to że pierwszy raz od dawna użyła jej pełnego imienia zamiast ksywki Nikon a także sposób w jaki to mówiła. Była przekonana. Nie mówiła już głosem rozwianych, spokojnym, tylko stanowczym i pewnym. Brunetka zamrugała i popatrzyła na przyjaciółkę zastanawiając się, czy ona wiedziała co właśnie powiedziała. Uśmiechnęła się do niej i chciała jej wytłumaczyć, że wcale tak nie jest, gdy w tym momencie do pomieszczenia wpadła Ruda.

            – Szybko, idziemy. – Podbiega do niej i szarpnęła ją za rękę, prowadząc do wyjścia, ale Nikol zaczęła się wyrywać. – Uspokój się. Im nie chodzi o nich. Chcą ciebie. Nic im nie zrobią. – powiedziała poważnym, stanowczym głosem. Ruda już nie wyglądała na miłą lekarkę, ale na groźną żołnierkę. Nikol przez chwilę się zawahała. Odwróciła się do przyjaciółki, a następnie do kobiety.

            – Zaufaj mi. – szepnęła cicho.

Dziewczyna ostatni raz obejrzała się, ale kiwnęła głową niepewna. Wyszły, a ona cały czas miała w głowie obraz Bez. Nieświadomej dziewczyny, uśmiechającej się delikatnie, jakby leżała na polanie stokrotek.

– Gdzie jest Jacob? – zapytała cicho, gdy weszły do windy.  Ruda kliknęła guzik i zaczęły zjeżdżać na dół.

            – W bezpiecznym miejscu. To on nam pomoże. Ja doprowadzę cię do wyjścia, on zawiezie cię na miejsce. Mamy dwadzieścia sekund zanim winda zjedzie na dół i się otworzy. Wtedy musimy zagrać niezły teatrzyk. Zrozumiałaś? – Nikol poczuła ulgę, że chłopakowi nic nie jest, a nawet pojedzie z nią, jednak cały czas bała się o dziewczyny, które zostaną. W końcu ci ludzie nie byli bezpieczni.

            – Ale wydostaniesz potem je, prawda? – Zagryzła mocno zęby oczekując odpowiedzi. Kobieta przytaknęła.

            – Oczywiście. 

            Chociaż tyle.

– A teraz mnie posłuchaj. Nie krzycz, bo narobisz sobie problemów jak i mnie. Nie jesteś tu bezpieczna. Cały czas nas będą obserwować, dlatego musisz zachowywać się naturalnie. Zrobiłam tyle, ile dałam radę, ale nie wiem na ile to starczy, dlatego ty także musisz się przyłożyć, jeśli mamy z tego wyjść cało. – Szybko zerknęła na liczbę poziomów i mówiła dalej. – Albo będziesz ze mną współpracować, albo nie. Wiedz, że to bardzo groźni ludzie. – Złapała ją za dłoń i ścisnęła, by dać jej trochę otuchy. – I przestań się trząść, to nie pomoże. – skarciła ją.

Kiwnęła.

– Pięć sekund. – mruknęła.

Nikol wzięła kilka wdechów, by móc się opanować. Chodź trochę. Cały czas niepokoiła się o przyjaciół, którzy zostali na górze. Kobieta złapała ją za ramię.

Co jeśli coś im zrobią? Ukarzą za to, że ja uciekłam?

Drzwi windy otworzyły się. Na parterze czekało na nich trzech rosłych mężczyzn w czarnych garniturach. Dorównywali wzrostem dziewczynie, przez co Ruda wyglądała jak gałązka wśród wielkich konarów. Żołądek Nikol wykonał fikołka. Chciała się wyrwać z uścisku i biec, byleby jak najdalej. Wpatrywali się w nie z nieufnością i natarczywością, skupiając głównie uwagę na ich oczach. Odpowiedziały im tym samym, znaczy Ruda. Nikol uciekała wzrokiem, pomimo że miała wrażenie, iż nie powinna. Czuła, że zaciekawili się jej tęczówkami, które swoim kolorem tak bardzo wyróżniały.

Właśnie.

Dały krok naprzód i coś się zmieniło. Ich spojrzenia. Jeden z mężczyzn coś wymamrotał do drugiego, a uścisk na ramieniu Nikol przybrał na sile. Zdezorientowana i nieświadoma sytuacji dziewczyna patrzyła to na swoją towarzyszkę, to na mężczyzn. Jeden dotknął barku Rudej. Nikol nie wiedziała, w którym momencie uścisk kobiety zelżał. Usłyszała łupnięcie i spojrzała na leżącą i wijącą się z bólu towarzyszkę.

– Wiej!! – wykrztusiła w jej stronę resztkami sił, walcząc z własnym ciałem.

Pomimo że mózg dziewczyny analizował jeszcze całą sytuację, wpatrując się w kobietę, leżącą na ziemi, to jej ciało zareagowało natychmiast. Ruszyła sprintem przed siebie. Tak szybko jeszcze nigdy nie biegła. Lodowaty dreszcz przeszedł wzdłuż jej ciała. Odwróciła się i zauważyła tuż za sobą tego samego faceta. Mimowolnie zaczęła krzyczeć.

Błąd.

Rada numer jeden: nigdy nie zwracaj na siebie uwagi w budynku pełnym wygłodniałych wilków, polujących właśnie na ciebie, jakbyś miał zawieszoną szynkę wokół szyi.

Przestała myśleć. Mgła zaszła jej na oczy. Gwałtownie rzuciła się w stronę pierwszych lepszych drzwi.

Znalazła się w ogromnym pomieszczeniu z wysokim sufitem i basenami. Wszyscy obecni wpatrywali się na nią zdezorientowani. Rozejrzała się szybko i nie analizując żadnej czynności, dała nura pod wodę. Ciepła ciecz otrzeźwiła umysł dziewczyny. Szok zabrał otępienie. Usłyszała trzask drzwi. W dwóch machnięciach nogami, popłynęła za najbliższą ściankę basenu, tak by osoba wchodząca do pomieszczenia nie widziała jej. Przez wodę zauważyła ciemną rozmazaną postać, rozglądającą się po wszystkich. Podpłynęła pod samo dno, a ciśnienie zakało jej uszy. Czuła jak płuca wciskają jej się w żebra.

Woda była tak głęboka, że mogłaby spokojnie ustać na dnie a i tak musiałaby wytężyć siły, żeby się spod niej wydostać. Widziała ciała pływające  nad nią. Była jak wodorost, podziwiający życie nad sobą.

Czuła jak odpływają z niej wszystkie siły. Czuła jakby jej płuca miażdżyły klatkę piersiową, a oczy wychodziły z orbit. Niedotleniony mózg owładnął spokój. Ciało nie płynęło na powierzchnię, zablokowane komunikatem “Nie daj się złapać.”. Czarne plamy malowały obraz przed nią. Patrzyła nieprzytomnie w górę. Chciała wyjść na powierzchnię i zaczerpnąć choć trochę powietrza, lecz nie mogła. Ciało odmówiło posłuszeństwa. Miała wrażenie jakby była w nim uwięziona. Patrzyła na bąbelki wydostające się z jej buzi. Nie wytrzymała i otworzyła usta zaciągając do płuc wodę. Ogień przeszedł przez jej przełyk i drogi oddechowe.. Zaczęła się krztusić, dławić. Nie mogła się ruszyć, przymiażdżona ciśnieniem. Tlen już nie ciągnął jej ku górze, bo zwyczajnie go nie było. Ciemność przywitała jej oczy. Przymknęła je ospale. Plusk. Jej ciemne włosy były unoszone przez wodę. Uśmiechnęła się. Zamknęła już na dobre ciężkie powieki. Poczuła delikatne łaskotanie. Płynęła w daleką nicość. Nie potrzebowała oddechu. Nie był jej tam potrzebny.