Rozdział 3

            

         Nikol otworzyła oczy, lecz na początku nie mogła złapać ostrości. Po jakimś czasie wzrok w końcu przyzwyczaił się do palącej bieli. Jej głowa nadal pozostała ciężka, jak po przebyciu gorączki. Uniosła ręce, by przyjrzeć się kroplówce wbitej w zgięcie przedramienia. Westchnęła i wróciła do leżenia.

Zaraz…

Szybko znów przyjrzała się swojej ręce, a konkretnie dłoni. Czegoś jej tam brakowało. Przeszukała pamięć, przez co napłynął jej obraz walki z Ninją.

Jak to brzmi...

Zmarszczyła brwi i doznała szoku. Owładnęła ją panika. Oddech jej przyspieszył. Szybko podniosła się i usiadła na łóżku szpitalnym. Jeszcze raz zerknęła na dłoń bez zakrwawionego bandaża i ani jednej blizny. Dotknęła swojego nosa. Idealny.

Ile spałam? Który jest dzisiaj? Który miesiąc?!

Słyszała gdzieś z boku, jak urządzenie coraz szybciej pikało. Gdy ogarnęła ją histeria, do pomieszczenia weszła kobieta w białym fartuchu o tak rudych włosach, że aż podrażniały soczewki. Jej twarz była zaorana zmarszczkami, pomimo że mogła mieć trochę ponad trzydziestkę. Bił z niej spokój. Dziewczyna sama nie wiedziała czemu, ale czuła się przy niej bezpiecznie. Z powrotem położyła się i czekała na to, co powie lekarka.

– Witaj Nikol, jestem tu po to, żeby ci pomóc. – odezwała się melodyjnym głosem, który był bardzo przyjemny dla ucha.

– Gdzie ja jestem? Który dziś dzień? – zapytała szybko, gdyż bardzo zależało jej na tych informacjach. Niepokoił ją brak ran.

Bo to przecież z ich powodu się tu znalazłam.

Gdy czekała na odpowiedź zerknęła na idealnie wygojoną dłoń. Ruda uśmiechnęła się przyjemnie i podniosła kartki, by spojrzeć w jej kartę.

– Środa, a ty jesteś u nas od jakiejś godziny, więc nic się nie zmieniło. –  Czytała. – Znajdujesz się w szpitalu, aniołku.

Godzinę. Jestem tu godzinę. Czyli nie miałam zranionej ręki? Nie było Ninji?

– Co się stało? – zapytała pomiędzy przerwą jednej myśli a drugą. Pokręciła głową, nic jej nie pasowało do tego co wiedziała.

– Trafiłaś do nas ze silną migreną, ale na szczęście wszystko jest w porządku. Podaliśmy ci środki, a że nic ci nie grozi nie będziesz musiała u nas zostać. Musisz też odstawić leki, które przyjmowałaś przez ostatnie kilka lat. Już nie są ci potrzebne. Twoja mama właśnie podpisuje wypis i możesz iść do domu.

Odstawić leki? Te leki przez które widziałam Ninje? Przecież dopiero co obiecałam je przyjmować!

Nikol nie zauważyła kiedy lekarka wyszła, a zastąpiła ją Maylena z pielęgniarką. Kobieta miała szarą, zmęczoną twarz. Widać było, że ta godzina dała jej ostro w kość. Gdy wenflon i przylepce zostały zdjęte – wyszła. Nikol zastanawiała się, dlaczego miała podłączoną aparaturę, skoro to była zwykła migrena, ale szybko odepchnęła tą myśl.

– Chodź, idziemy do domu. – Matka wyciągnęła do niej rękę. Dziewczyna nie mogła patrzeć na nią. Wyglądała zupełnie jak tamtego dnia. Nie miała pojęcia co się dzieje.

Spuściła nogi z łóżka, przez co trochę zakręciło jej się w głowie, lecz zaraz wszystko wróciło do normy.

Więcej nie wspominała na temat Ninji ani zaleczonej dłoni, która może wcale nie była skaleczona. Wolała, żeby nie myśleli o niej jak o wariatce.

*

            Osiemnastka Nikol trwała w najlepsze. Ludzie bawili się, inni zaliczali zgony w ubikacjach, a jeszcze inni wymieniali się potem na parkiecie lub przy barze upijali jeden drugiego. To ostatnie liczy się do Bez, przyjaciółki Nikol, która po wypiciu takiej ilości alkoholu powinna być obrzygana i spać gdzieś pod płotem, natomiast wyglądała jakby tylko trochę szumiało jej w głowie. Miała zarumienioną twarz i lepszy humor niż zwykle. Złapała nowe ofiary jakimi były dwie szatynki – koleżanki z ich klasy. Całą paczką, czyli jubilatka z Jacobem i Bez oraz nowymi ofiarami dziewczyny, siedzieli przy barze. Nikol popijała leniwie drinka, przysłuchując się opowieściom Zuzy i Juli, które kolegowały się z nią od przedszkola. Dziewczyna tylko kręciła głową i wybuchała śmiechem na jakieś wspomnienie, a czasami odchodziła na parkiet, bo nie mogła się temu przysłuchiwać. 

            – A pamiętasz, Julia – Zuza o mało nie udusiła się od śmiechu. Musiała sobie zrobić chwilę przerwy, bo zabrakło jej powietrza.

            – Spokojnie, spokojnie jakby co, to na pewno jakiś miły koleś ci pomoże z oddechem. – Bez puściła jej oczko i poklepała ją po plecach, chichocząc na jej zachowanie.

            – Julcia, skarbie ty moje, pamiętasz swój ulubiony przysmak? Gniecione mrówki ze zjeżdżalni, która stała na mrowisku? – Zuza przyłożyła palce do ust i cmoknęła. – Delicje! Aż się głodna zrobiłam. – Bar znów omiotły salwy śmiechu.

            – Oho, Julia, może ci pomóc trafić do kibla? – zapytała nie dająca się upić blondynka, łapiąc koleżankę za ramię, gdyż ta leciała na blat.

Jej kolor twarzy się zmienił, dlatego Bez szybko zeskoczyła ze stołka barowego i złapała ją pod pachę. Wyglądało to komicznie, gdyż ona prawie ją unosiła w powietrzu przy swoich dwustu centymetrach, a metr sześćdziesięciu sześciu dziewczyny. Pomimo wysokich obcasów, które dołożyły Nice dodatkowe dziesięć centymetrów, trzymała się stabilnie.

            – Chodź Jul, tylko błagam nie na buty! – pisnęła mając przed oczami swoje nowe szpilki w pozostałościach obiadu koleżanki zmieszanym z kolorową wódką.

            – To się nam dziewczyna zaprawiła. – powiedziała bardziej do siebie niż do reszty Zuza.

            – Dziwisz się? Z Bez nawet największy alkoholik nie wygra. Po imprezach, gdy upije już wszystkich, robi jaskółki. – Jacob pokręcił ze śmiechem głową.

Był z tą mocną głową blisko, tak jak Nikol, ale nie tak, jak właśnie z jubilatką. Wzrokiem wyszukał ją w tłumie bawiących się gości, której połowy nawet nie kojarzył z widzenia. Niestety nie dostrzegł jej ponad nimi, więc stwierdził, że musiała wyjść się przewietrzyć. Czasami przydawał się ten ich gigantyzm. Jednym łykiem dopił swojego drinka i zaczął się przepychać do wyjścia.

Nie pomylił się. Stała oparta o ścianę budynku z odchyloną głową i zamkniętymi oczami. Nie wystraszyła się, gdy podszedł do niej, bo bardzo dobrze wiedziała kto to. Jego wzrok jeździł z jej upiętych włosów, na odkryte ramiona, następnie na obcisłą, czarną sukienkę z miękkiego materiału, która jeszcze bardziej podkreślała jej idealną seksowną figurę osy. Westchnął, gdy zlustrował jej szczupłe, na dodatek długie nogi odziane w czarne szpilki z wiązaniami na kostkach.

– Przestań się na mnie gapić. – powiedziała, nadal mając zamknięte oczy. Parsknął.

– Ja się nie gapię tylko podziwiam widoki. – Podszedł do niej i oparł się obok. – Jak tam impreza? Tak jak chciałaś?

Na jej twarzy pojawił się uśmiech, przez co on też się uśmiechnął.

– Tak, jest idealnie. Bez upija mi gości, Zuza wypomina moje dojrzałe błędy życiowe, a ty jak zwykle robisz mi za ochroniarza, gdy zniknę na dwie sekundy z oczu.

– Wypraszam sobie. – Złapał się za klatkę piersiową, jakby został urażony. – Mogę pójść, jeśli nie jestem mile widziany w tym towarzystwie. – Odwrócił się, ale ona chwyciła go za rękę i popatrzyła mu w oczy.

– Zostań. – szepnęła.

Chłopak zamrugał i pozostał na swoim miejscu.

– Więc… – zaczął, przerywając ciszę. – Co jeszcze chcesz dziś zrobić?

Na jej twarzy pojawił się chytry uśmieszek. Spojrzała na niego przez ramię.

– Chcę zwiać z własnej imprezy.

– Zbieram dziewczyny i spadamy stąd. – Jacob zaraz znikł w środku.

            – Więc gdzie idziemy? – zapytała Zuza, która robiła za podpórkę Julii.

            – Możemy iść na stare cmentarzysko pod górą Tantos. – powiedziała Nikol, którą niósł na barana Jacob, a w ręku miał jej niewygodne buty.

            Propozycja Nikol spotkała się z jękami dziewczyn.

            – Nieee! Przecież to jest jakieś trzy kilometry stąd, plus wejście pod górę! – marudziła Julia, która powoli dochodziła do siebie dzięki świeżemu powietrzu.

            – A co powiecie na ruiny hrabstwa Go… Go…

            – Gollatras – Dokończyła za Jacoba Bez.

            – Blondi, jaki ty masz ładny akcencik! – zawołała zdumiona Nikol.

            – A dziękuję, dziękuje. – Bez pokłoniła się kilka razy. – A tak serio, to jest dobry pomysł, bo hrabstwo jest zaraz obok. – Wskazała kierunek. Jacob wyjął telefon, ale zaraz z powrotem go wsunął do kieszeni.

            – No więc idziemy na imprezę do Golasów! – Pięść Zuzy wystrzeliła w górę. – Ech, Julia, teraz idziesz sama, moje ramię przez ciebie nigdy już nie będzie takie samo, a Dzwonnik z Notre dame poczuje mięte do mojego graba. – Jęknęła rozmasowując obolałe miejsce.

            – A co powiecie, żeby iść dłuższą trasą? Kraby są tuż za rogiem, a dziewczynom przyda się jeszcze złapać trochę powietrza. – zaproponował Jacob.

            – Obrzygańce są zadowolone. – zawołała Zuzka.

Nikol także postanowiła iść o własnych nogach, ale buty nie wróciły na pierwotne miejsce. Krzyknęła cicho, gdy jej naga stopa spotkała się z zimną ziemią. Potem szli w ciszy, której nie mogły znieść przyjaciółki.

            – Julia?

            – Tak, Zuza?

            – Czemu idziemy jak te smęty? Zaśpiewajmy coś!

            – O! O! O! O! Mniej niszzzz zeeeerooooo!! Miejj nizzz zieeeroooo... – zaśpiewała Julia. Zuza nie pozostała jej dłużna. Razem stworzyły duet wyjców. Nikol owładnęło dziwne uczucie, ale nie miała pojęcia czemu. Patrzyła w ziemie, by nie potknąć się o nierówny chodnik.

– Nikol, wspólnie złożyliśmy się dla ciebie na karton kakaa Nesquika – powiedział z uśmiechem Jacob, dumnie wypinając pierś.

            – Co? – pisnęła dziewczyna, w panice rozglądając się po twarzach przyjaciół. – Już przeprosiłam cię za te frytki z ketchupem. To było tylko raz. Mama nie pozwoli mi tego wyrzucić. Będziecie za każdym wejściem wpieprzać… – Zamyśliła się, ale za chwile otrząsnęła się i uśmiechnęła złośliwie.

– Ha, ha – mruknęła sarkastycznie. Nikol zrobiło się jeszcze dziwniej, ale odepchnęła to od siebie.

Blondynka o wysokich kościach policzkowych i idealnej cerze bez skazy, zawiesiła rękę na jej ramionach, przyciągając ją do siebie.

            – Oj, głuptasku, nie foszkuj się już. Musimy mieć…

            – Kozła ofiarnego. – Brunetka powiedziała sama do siebie. Bez zdziwiła się.

            – Skąd wiedziałaś? – Nikol wzruszyła ramionami.

            – Mam dziwne Déjà vu. – mruknęła, ale ta wypowiedź znów jakby nie miała trafić do odbiorców. Bez parsknęła.

 Pocałowała ją w policzek, chwiejąc się na wysokich obcasach.

Dwie dziewczyny, które wyglądały karłowato przy tej gigantycznej trójce, szły z przodu, myląc słowa piosenki Eda i wydzierając się na całą okolicę. Jacob zastanawiał się, jak to możliwe, że jeszcze nikt nie wezwał policji, jako że na zegarku dochodziła druga w nocy.

            – Och, Julia, Zuzka, zamknijcie w końcu te paszcze, bo… – Nikol zamrugała. Coś jej w tym wszystkim nie pasowało. Nie mogła skojarzyć dlaczego. Wiedziała, że za chwilę Zuza i Julia będą śpiewały jeszcze głośniej.

– Zeeeroooo... O! O! O! – Nie myliła się.

            – Nikon – zaczęła Bez. – Będziemy gorsze? Pokażmy im, jak się śpiewa! Mieeee...                   Brunetka uniosła rękę i zakryła usta blondynce, przewracając przy tym oczami.

            – Jeszcze tego by mi brakowało, żebyś ty mi do ucha się darła. Fuuuu!!! – krzyknęła z obrzydzeniem, gdy przyjaciółka zaczęła lizać ją po dłoni. Natychmiast ją puściła, ale ta nadal trzymała rękę zawieszoną na jej ramieniu. Niebieskooka chciała wytrzeć obślinioną skórę o jeansy Bez, ale zatrzymała się w pół ruchu i zdziwiona przypatrzyła się jej dokładniej. Zaczęła panikować. Zatrzymała się gwałtownie, co zauważyli pozostali.

            – Nikon, co ci jest?

            Dziewczyna kręciła głową. Jej oddech przyspieszył, a serce waliło jak oszalałe.

            Ja wiem. Ja wiem. Ja wiem, co się zaraz wydarzy.

            – Źle się czuję, wracajmy… – powiedziała słabo, jednocześnie wypatrując, czy oni się pojawią. Na jej nieszczęście – nie myliła się.

            Najpierw wyrosły przed nimi dwie ciemne sylwetki. Nastolatkowie nie zwrócili uwagi na tak mało ważny szczegół, a już na pewno się nim nie przejęli. Nikol natomiast zachowywała się jak oszalała. 

            – Wracajmy. Wracajmy! – zaczęła krzyczeć.

Nikt nie wiedział, czemu ona się tak zachowuje, ale jak ma im powiedzieć, że za chwilę wydarzy się coś bardzo złego? Nie uwierzyliby. Żadna osoba nie ruszyła się w stronę powrotną, natomiast Jacob podszedł do niej i złapał ją za ramiona, a następnie potrząsnął.

            Potem rozległy się krzyki, i to donośne – tych już nikt nie zignorował. Wszyscy się odwrócili.

            – Cześć, dziewczyny, dokąd się wybieracie? – wrzeszczeli dwaj faceci z naprzeciwka. – Odprowadzimy was!

            – Niech… – zaczęła Bez, ale przerwała jej Nikol na jednym wdechu.

            – Niech one im zaśpiewają, sprawdzimy ich męskość

Bez się trochę wystraszyła, a brunetka dostała drgawek. Zaczęła się wyrywać Jacobowi. Chłopak chyba wiedział, o co jej chodziło.

            – Będzie dobrze, nie dam cię skrzywdzić. Obronię cię. – powiedział poważnie, patrząc jej w oczy. Nie podziałało. Po tych słowach odwrócił się w stronę przybyszy.

            Żebyś wiedział jak bardzo się mylisz...

            – Nie, dziękujemy bardzo miłym dżentelmenom, ale mamy już swoją eskortę – odpowiedziała z przekąsem Zuza, wskazując kciukiem przez ramię na Jacoba. Mężczyźni przez chwilę wydawali się niepewni, patrząc na ponad dwumetrowego chłopaka, ale nie zniechęcili się.

            – Będziemy o wiele lepszym towarzystwem.

            Nikol potrząsnęła ramieniem Jacoba, by powiedzieć mu co się wydarzy, ale on strzepnął jej rękę i przesunął ją bliżej Bez, a sam wyszedł na przód. Do oczu dziewczyny napłynęły łzy przerażenia.

            Przegrałam.

Gdy w końcu się zeszli i stanęli naprzeciwko siebie, facet w kapturze oblizał usta i dotknął biodra Zuzki. Dziewczyna błyskawicznie strzepnęła jego dłoń, jednocześnie odskakując w tył, w stronę wysokich koleżanek i chłopaka. Jacob pochylił nisko głowę, by spojrzeć w twarze przybyszom.

            – Jakiś problem? – powiedział niskim głosem, łapiąc za bluzę jednego z nich. Ku zdziwieniu zielonookiego, brodacz nie odezwał się, za to na jego usta wkradł się uśmieszek wyższości. Jacob rechotał w duchu, bo przecież to on nad nim górował i na dodatek to ON unosił go kilka centymetrów nad ziemią.

            – Jacob… – usłyszał cichy głos Nikol.

Puścił brutalnie ubranie dresa, odpychając go przy tym, po czym odwrócił się, by spytać, o co chodzi – ale już sam wiedział.

Wszystko działo się to samo co w śnie dziewczyny. Tu także dołączyli do dresów przyjaciele.

Za późno...

            – Czego chcecie? – Chłopak groźnie pokazał, że się ich nie boi i że nie są mile widziani w ich nowym stowarzyszeniu przyjaźni.

Bez jak Jacob stała pewnie na nogach z podobnym, złowrogim wyrazem twarzy.Tylko oni byli pewni siebie, zaś Nikol w objęciach histerii przytuliła tylko dwie niskie koleżanki, by chodź tak mogła im wynagrodzić to, że przez nią to wszystko znów się wydarzy.

Błagam, żeby to była tylko przestroga. Niech to będzie sen. Błagam.

Nikol zaczęła dławić się swoimi łzami, ciaśniej przyciągając do siebie Zuze i Julię, niczym na ostatnim pożegnaniu.

Jeden z dresów zrobił śmiały krok w jej stronę, co wyglądało komicznie, zważając na to, że dziewczyna przewyższała go o dziesięć centymetrów. On jednak nadrabiał brak wzrostu masą.

W oczach Jacoba zapłonęła furia. Chłopak niemalże warknął na mężczyznę. Doskoczył do niego w tej samej chwili, w której dres próbował objąć Nikol w pasie. Ta szarpnęła się, czując obcą rękę niebezpiecznie nisko na biodrze; Jacob zamachnął się, by wyprowadzić morderczy cios w twarz. Któraś z dziewczyn wrzasnęła przenikliwie, któryś z napastników zarechotał, wybuchło ogólne zamieszanie.

W trakcie szamotaniny Nikol znów nie wiedziała już, czyje ręce jej dotykają, kogo ona sama usiłuje odepchnąć, przed kim się kryć.

Znowu. Znowu. Znowu.

Jedynym wyraźnym, a nagłym i przeraźliwym doznaniem był ból – ból, który gwałtownie eksplodował w jej jamie brzusznej, ból związany bezpośrednio z nożem zagłębionym w jej ciele. Ból, któremu towarzyszył nieprzyjemny, chlupoczący dźwięk, który tylko ona usłyszała.

Osunęła się na kolana. Jej usta się otworzyły, a ona niemrawo wpatrywała się w dziurę w jej brzuchu. Dotknęła to miejsce dłońmi, które zaraz zostały pokryte czerwoną substancją. Rozejrzała się dookoła. Widziała, jak Bez dopadła jej na kolanach i próbowała zatamować krwawienie, cały czas do niej mówiąc, lecz słowa nie docierały do dziewczyny.

Nie usłyszała pisku opon i huku, spowodowanego wpadnięciem ciała na rozpędzony samochód. Świat zaszedł mgłą. Nastało światło. Ktoś odciągnął od niej Bez, która szamotała się jak oszalała, ale napastnik był o wiele silniejszy. Ktoś krzyczał. Ktoś płakał. Ktoś uciekał. Nic do niej nie dotarło. Nikol straciła podporę. Runęła na ziemię. Widziała biegnące stopy. Nie słyszała wystrzałów. Zamknęła oczy. Tylko na chwilę. Zrobiły się zbyt ciężkie. Gdy je otworzyła dalej leżała we własnej kałuży krwi.  Przed jej oczami ukazały się twarze. Całe brudne, mokre twarze Julii i Zuzy, które leżały nieruchome na ziemi. Widziała czarne dziury na ich czołach. Widziała czarną ciecz, która zakrywała ich twarze. Przechyliła lekko głowę, by zobaczyć ciemną, wielką postać. Wydawała jej się taka znajoma... Trzymała w dłoni połyskujący karabin. Wszystko się uspokoiło.

Nie mogła krzyczeć, nie mogła mówić. Mogła tylko unieść dłoń, za którą zaraz została podniesiona. Powieki znów jej opadły, ale nie przejmowała się tym. Znajdowała się w bardzo dobrze jej znanych ramionach, a następnie w ciepłym, miękkim pomieszczeniu.