sobota, 12 grudnia 2015

Rozdział 17

Rush wszedł do biura dowódcy, które jak wszystko tam było białe. Lewa i prawa ściana miała włączony widok, dzięki czemu zachowywała się jak szyba. Na środku stało nowoczesne biurko z jednym z tych krzeseł dostosowujących się do pozy na nim siedzącego.W ścianie został wbudowany Vijotas namo, ekran służący do sterowania, taki sam jak w Arnemi Nikol. Nic poza biurkiem i krzesłem nie znajdowało się w tym biurze.  
David uśmiechnął się ciepło, gdy zobaczył przyjaciela. Rush zdenerwowany podszedł do mężczyzny o ciemnych włosach i miłej twarzy. Spojrzał w jego niesamowicie niebieskie oczy i uśmiechnął się. Nie wiedział jak ma mu powiedzieć o tym co się stało. On go zabije, a wolałby zginąć z innej ręki. David mimo iż był dobrym kasyczi i miał stalowe nerwy, był mściwy. Wszyscy szanowali go jako dowódcę, ale nikt z nim nie zadzierał.
– Rush wyglądasz jakbyś szedł na ścięcie – zaśmiał się ciepło. Chłopak posłał mu uśmiech i usiadł. – Jak jej idzie? Wykazała już swoje umiejętności? – mówił spokojnie, zainteresowany poczynaniami dziewczyny.
– Nic nie pokazała, ale ja tu nie w tej sprawie. – westchnął i przeczesał włosy ręką.
– Coś się stało? Wiesz, że możesz zawsze na mnie liczyć. – David spojrzał mu w oczy. Chciał go podnieść na duchu. Widział, że chce coś mu powiedzieć, ale nie wie jak. – Rush, możesz mi zawsze wszystko powiedzieć, Pamiętaj o tym.  – powiedział poważnie.
– David, bo… – Rush zacisnął powieki – Nikol jakby nie żyje. – wypowiedział te słowa szybko. Spojrzał na przyjaciela.  W jego oczach przebiegło wiele emocji, wzrok miał rozbiegany.
– Czemu  “jakby”? – spojrzał na niego zdenerwowany. Rush milczał. David wstał gwałtownie i walnął ręką w biurko. – Jak to “jakby”?! – zagrzmiał rozwścieczony. Chłopak przeczesał włosy ręką i wziął wdech.
– Żyją za nią maszyny. Jej serce samo nie bije, sama nie oddycha, już nie myśli. – Ciemnooki nie mógł patrzeć na mężczyznę, któremu świat właśnie runął. Patrzył w ziemię, na swoje buty.
– Dlaczego? – Rush zerknął na jego twarz, która była jak z kamienia. Wyrzuta z emocji. Jego oczy były zimne, nieobecne.
– Przyjęła na siebie Posłuszeństwo. – Rush zacisnął powieki. Wiedział, że David połączy kilka faktów. Nagle podszedł do niego. Złapał za ubranie i zaczął szarpać.
– Byłeś tam. Byłeś tam i pilnowałeś wszystkiego! Widziałeś to! DAŁEŚ JEJ UMRZEĆ!! – krzyczał David. Rozwścieczony rzucił chłopaka na ziemię i wymierzał mu ciosy, których chłopak, pomimo swoich zdolności, czasami nie mógł zablokować. Rush pociągnął mężczyznę za rękę, zablokował nogi i zrzucił z siebie. David szybko wstał.
– Gdzie ona jest. – powiedział z furią.
– W laboratorium – warknął Rush.


David biegiem znalazł się w pomieszczeniu. Wpadł tam rozwścieczony. Nikogo nie zastał oprócz niej. Leżała tam taka drobna, cała w kablach, nieskazitelna. Wyglądała jakby spała. David upadł na kolana koło niej, a po jego twarzy pierwszy raz od siedemnastu lat poleciały łzy. Jego życie straciło sens. Nie miał już dla kogo żyć. Zaczął płakać pochylony nad jej ciałem. Serce miał roztrzaskane na miliardy kawałków. Całym jego ciałem wstrząsnęły  torsje. Zaczął krzyczeć. Wstał i przytulił do siebie ciało Nikol. Tak bardzo pragnął oddać jej swoje życie. Tak bardzo pragnął, żeby ona żyła, a nie on. Całował ją po włosach i czole. Mówił jej jak bardzo ją kocha i jak jest dla niego ważna. Po kilkunastu minutach odłożył ją delikatnie na miejsce. Załamany psychicznie podszedł do ściany i zaczął w nią uderzać pięścią z krzykiem. Z jego dłoni lała się krew, ale on dalej wyżywał się na niej.
– Nienawidzę cię Rush! Ty parszywy sukinsynu! Nienawidzę cię! – wrzeszczał. Gdy połamał parę kostek osunął się na ziemię i zaczął płakać jak nigdy w życiu. Po godzinie wstał, podszedł do Nikol i pocałował w czoło ze słowami.
– On za to zapłaci skarbie. Obiecuję. – szepnął. Nie mógł na nią patrzeć w takich okolicznościach. Była taka podobna do niego. Zapłakał jeszcze mocniej i już miał wychodzić kiedy na jego drodze staną Hershey. Mężczyzna położył rękę na jego ramieniu i powiedział.
– Świadomość życia wiąże się ze świadomością śmierci. Ani wielki, ani mały nie uniknie jej. Umiera się na wiele sposobów, ale nie dlatego by przestać żyć, lecz po to, by żyć inaczej. Kiedy świat zacieśnia się do rozmiaru pułapki, śmierć zdaje się być jednym ratunkiem, ostatnią kartą, na którą się stawia własne życie. Daj jej odejść. Daj jej zaznać spokoju. Daj ją odłączyć. – David zmęczony tylko kiwnął głową. Zerknął ostatni raz na nią i wyszedł.


David po wyjściu z laboratorium podszedł do jednego z Członków Pokoju.
– Przyprowadźcie na Posłuszeństwo. – powiedział cicho i poszedł do Med opatrzyć rękę.


Rush błąkał się nie wiedząc co ma zrobić. Nie będzie się krył, to nie jest na jego godność. Postanowił, że pójdzie do laboratorium. Ostatnio bardzo często tam bywał. Gdy dotarł na miejsce zauważył, że Hershey odpina od Nikol wszystkie kable.
– Hershey co ty robisz?! – podszedł do niego zdenerwowany nie rozumiejąc jego zachowania.
– David kazał ją odłączyć. Ona już nie wróci Rush. – powiedział z powagą. Chłopak nie mógł uwierzyć, że David kazał odłączyć dziewczynę. Nagle do pomieszczenia wpadło kilku Członków Pokoju. Hershey rozumiał co to może znaczyć, a Rush tylko się domyślał. Dał dobrowolnie się ubezwłasnowolnić.
– Żegnaj Hershey. Byłeś wspaniałym przyjacielem. – spuścił głowę i wypchali go na zewnątrz.
– Będę próbował się uwolnić Rush! Będę próbował! – krzyknął za nim i przetarł twarz dłońmi. Po odłączeniu wszystkiego od ciała dziewczyny Hershey ustał i przyglądał się jej. Czekał i czekał, ale ona nie oddychała. Jej serce nie zaczęło bić. Jego nadzieja umarła razem z nią.

Notatka
Zaraz pojawi się jeszcze rozdział 18.

Liczę na komentarze :D

5 komentarzy:

  1. Dawaj następny, bo mi mało :D to by bylo na tyle, :D Podoba mi się :D

    OdpowiedzUsuń
  2. Trochę źle mi się czytało przez tą różnorodność czcionki, ale do treści się nie czepiam. Błędów jako takich nie wyłapalam, gdyż nawet się na tym nie skupiałam. Chcę nadrobić rozdziały, by być na bieżaco. Wtedy będę się czepiać! :D
    Rozbawił mnie moment "Nikole jakby nie żyje". Tak dość śmiesznie to zabrzmialo, ale sytuacja taka poważna... Ja i mój czarny humor. -.- :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. hahahahah rozwalił się twój komentarz xD Masz trochę do nadrobienia, bo takiej weny dostałam w weekend jak nigdy ;D

      Usuń
  3. Taka mała rada na sam początek. Jeśli chcesz odróżnić teksty od siebie w jakiś sposób, to nie używaj innych czcionek, czy zmiany jej wielkości, bo później wszystko się miesza i po prostu źle wygląda i źle się taki tekst czyta. No i rozumiem jakbyś zaznaczała tu jakieś konkretne słowo, czy tekst SMS'a tudzież innej wiadomości, to kursywa by wystarczyła, ale nie wiem, może kopiowanie z word'a lub notatnika nie przebiegło sprawnie. ;)

    No i kolejny rozdział bez wkurwiającej Nikol :D - znaczy się, denerwującej xD
    Jestem pewna, że wróci, ale co sprawi, że tak się stanie? Bardzo czekam na ten moment, by zobaczyć co wymyśliłaś. David zdenerwowany nie lada... podobało mi się, jak tak rzucił Rush'em :D Lubię odrobinę agresji, a nawet coś więcej, niż odrobinę ^^

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trzcionka nie chcący. Głupie formatowanie. Jak usiądę do laptopa to poprawię ;)

      Dzięki za komentarz. Podbudowujący ( nwm czy dobrze napisałam ale kit xD ) ;*

      Usuń